TANKAR ETTER EI KULTURHELG
Så var det over for denne gong. Som koordinator og «festivalsjef» er eg både letta og svært, svært glad — både for kor godt alt dette gjekk, reint praktisk, og ikkje minst for kor mykje godt vi faktisk gjorde og opplevde saman.
Det har handla om kystkulturen, om det som er vår bakgrunn her ute i Rangøy-området. Vi har fått impulsar frå verda, frå litteraturen og historia — og vi har delt det som er her, det som er nært. Ofte har det handla om å minnast det som har vore.
Men ikkje minst har det handla om det som var her og no, det som er her og no. Den levande kulturen er det vi har saman, det er noko vi har heile tida, men av og til opplever sterkt. Det har i alle fall eg gjort no.
Eg vil igjen få takke så varmt alle dykk i og utanfor Velforeninga Havglimt som har støtta opp og gjort dette mogleg — ingen nemnt, ingen gløymt. Og til slutt vil eg få dele igjen eit dikt eg hadde gleda av å lese opp, først under litteraturarrangementet og så på turen til Sanden:
FLYTANDE LYS
Det fanst ei tid båtar kom heim. Rullande kom dei og fedrane hadde store støvlar. Framleis går berget bratt ned frå teppet av lyng og gult gras, ned svarte sleipa dit taren er som ein vaksen mann, uraka.
Med gamle dønningar i ryggen kom dei heim og under kaiene var ruren, vinkande englar som slitne mødrer i vatnet som flødde og fall. Og blikket leita og fann, fargerike kuler og flagg, blåser og nøter mot veggar og ein søt røyk av diesel. Det var framtid i dette som ikkje fanst, og framleis kjem floa inn, klår over taren som flytande lys,
mørkt lagra.
*
Takk til dykk alle!
Øyvind Rangøy
